فاصله ت را حفظ کن

آدم باید خیلی مغرور باشد که کسی را به حریم ش راه ندهد یا... . یا چی؟ من می گویم یا این که در حریم ش کسی هست که نمی خواهد کسی دیگر را به آن راه دهد. این دو حالت برقرار هستند و کسی که بیهوده انتظار دارد وارد حریم کسی دیگر شود و بعد به بن بست می خورد با خودش جمله ی اول را می گوید و حتی "یا ..." را فراموش می کند. اکثر ما علاقه داریم که وارد دنیا های دیگران شویم و در آن شریک شویم. چون هرگز دنیایی که در آن زندگی می کنیم ما را ارضا نمی کند. حتی شاید این بحث ها راجع به دنیای بعدی هم از همین نشئت بگیرد. این که این دنیا در هر صورت برای ما کافی نیست. حتی خواب هم به نظرم یا خدا برای دامن زدن به این موضوع قرار داده یا برای ارضای تقریبی این خواست. مشکل اصلی این بحث آن جاست که کسی وارد دنیای کسی دیگر می شود و بعد به نظر ش می رسد که نه، این دنیا آن قدر ها هم که فکر می کردم جذابیت ندارد. آن وقت ست که بهانه جویی ها شروع می شوند و در آخر هم با این جمله به پایان می رسد که: من فکر نمی کردم تو این جوری باشی!