خب اگر من از تو بخواهم چه؟

من نمی خواهم که کسی دوست ت داشته باشد. این بد ترین درجه ی حسادت ست که من گرفتار ش شده م. حتی گاهی راجع به دوست های نزدیک م صدق می کند چه برسد به نزدیک ترین. از این که ببینم کسی چنان علاقه ی شدیدی دارد که بروز ش می دهد به تو اعصاب م به هم می ریزد و دلم می خواهد که کاش نبودم تا این ها را نمی دیدم. این طوری برای م خیلی آسان تر ست. فکر کنم حافظ هم چنین خصیصه ای داشته که گفته "غیرتم کشت که محبوب جهانی...".

چرا بعضی آن قدر خوب می شوند که این همه آدم اطراف شان جمع می شود و تو احساس ضعف می کنی در برابر خیل علاقه مندان شان؟